کشف گنج امیدوار در سعدآباد

به گزارش مجله جغتای، سر کوچک شده یک انسان، عکسی یادگاری با بلندترین و کوتاه ترین مردان قبایل بدوی دنیا و آثاری از هم نشینی با قبایل وحشی قاره سیاه، تنها گوشه ای از گنج برادران امیدوار است که در مجموعه سعدآباد به نمایش گذاشته شده است.

کشف گنج امیدوار در سعدآباد

موزه برادران امیدوار پشت به پشت کاخ احمدشاهی در مجموعه فرهنگی - تاریخی سعدآباد واقع شده است، ساختمانی که یک سال پیش، بازسازی شد و در گذشته، کالسکه خانه و استراحتگاه سورچی ها در سعدآباد بود و در سال 82 هم به موزه مردم شناسی ایران تبدیل شد و بعدها ابزار، عکس ها، گنجینه ها و یادگاری های سفر 10 ساله برادران امیدوار به این ساختمان منتقل شد و نام موزه برادران امیدوار را به خود گرفت.

عیسی و عبدالله در سال 1333، دنیاگردی خود را آن هم از نوعی که با قاطعیت می توان گفت در آن دوره، کم نظیر بوده است، شروع کردند. نخست یک سفر هفت ساله با موتورسیکلت مچلس انگلیس به قدرت cc 500 که روی گلگیر چرخ جلوی آن شعار همه متفاوت، همه خویشاوند نوشته شده بود و بعد هم یک سفر سه ساله با اتومبیل سیتروئن دو سیلندر که هنگام بازگشت از سفر اول، شرکت سیتروئن فرانسه آن را هدیه داد.

عبدالله امیدوار در خاتمه این ماجراجویی کاوشگرایانه 10 ساله در قاره سیاه، جنوبگان (قطب جنوب)، آسیا، قطب شمال، آمریکا و استرالیا، در کشور شیلی ساکن شد و اکنون به کار سینما مشغول است و عیسی امیدوار به وطن برگشت و همین جا ماندگار شد.

حالا یکشنبه اول هر ماه می توان عیسی امیدوار را با کت وشلوار روشن اتوکشیده و موی سپیدنموده، در موزه دید که مشتاقانه، خاطراتش را با بازدیدنمایندگان مرور می نماید، عکس یادگاری با آن ها می گیرد و با دانشجوها گپ می زند و در تمام این مدت، بی آن که خَم به ابرو آورد، می ایستد و لبخند می زند.

عکس ها، یادگاری ها، حیوانات تاکسیدرمی شده و زندگی نامه برادران امیدوار می گوید، آنچه آن ها با ماجراجویی در میان قبایل بدوی و وحشی قاره آفریقا، آمریکا و استرالیا انجام دادند، در نوع خود شگفت انگیز و کم نظیر بوده است؛ اما جای تعجب و البته سوال دارد که چرا مردم ایران مارکوپولو را که نصف این ماجراجویی ها را هم نداشته است، بیشتر از برادران امیدوار می شناسند. قطعا کارتن ها و فیلم های متعددی که از مارکوپولو، بارها و بارها از تلویزیون ایران پخش شد و در عوض آن، فیلم مستند مهیج این برادران که به جای تلویزیون، به کتابفروشی ها و موزه فرستاده شد، به این تعجب و سوال، پاسخ روشنی می دهد.

یادگاری ها و گنجینه های موزه

این تأسف وقتی بیشتر می گردد که در موزه برادران امیدوار، گردشگران خارجی را می بینیم که قبلا کتاب حجیم زندگی نامه آن ها را خوانده اند، فیلم شان را دیده اند و عیسی و عبدالله را خوب می شناسند، برای همین مسیر سربالایی سعدآباد را به عشق تماشا این ماجراجویان بزرگ طی می نمایند و برای گرفتن یک عکس یادگاری همراه با عیسی امیدوار هیجان زده می شوند. البته آن موقع هم که این دو برادر در خاتمه سفرشان از هر کشوری گذر می کردند، با استقبال پرشور مقامات عالی رتبه و گاه پادشاه های آن کشورها روبه رو می شدند که اکنون عکس های بعضی از آن ها روی دیوار موزه دیده می گردد.

این روزها، مردی فرانسوی هم در موزه دیده می گردد که مشغول ترجمه کتاب زندگی نامه برادران امیدوار به زبان فرانسوی است و روزهایش را در موزه، به گرفتن عکس از مجلات خارجی که در آن دوره، گزارش هایی را از سفر این دو برادر منتشر نموده بودند، می گذراند تا تحقیقات و اثرش را پربارتر کند.

مترجم فرانسوی کتاب زندگی نامه امیدوار

سراسر دیوارهای چهار اتاقی که موزه را تشکیل می دهند، با عکس هایی گاه شگفت انگیز از ماجراجویی های این دو برادر، مزین شده است، عکس هایی که برادران امیدوار با جمجمه گوریل های شکارشده و مردان بلند و کوتاه قامت قبایل آمازون گرفته اند، تصاویری از قطب شمال و جنوب و پنگوئن های آن، آیین های قبایل بدوی آمازون، آفریقا و استرالیا، استقبال از برادران امیدوار در ایران و تجمع مردم در مقابل سینمایی که فیلم مستند سفر آن ها را پخش کرد و...

راهنمای موزه می گوید: عکس ها هر شش ماه یک بار جابه جا می شوند تا تصاویر جدیدتر نمایش داده شوند. حتما سفر به 99 کشور دنیا، تصاویر بیشتر و مهیج تری دارد.

علاوه بر حیوانات و حشرات تاکسیدرمی شده می توان عاج و پای فیل هایی که از آفریقا آورده اند، استخوان نهنگی که با آن چاقو و شمشیر ساخته اند، ابزار و آلات شکار و موسیقی قبایل آفریقایی و آمازون را دید. از همه مهیج تر هم سرِ انسان بومی است که به وسیله یک قوم بدوی آمازون کوچک شده و داستان سفر و مواجهه برادران امیدوار با این قوم نشان می دهد، چه خطری از بیخ گوش آن ها گذشته است.

یک نمونه از سرهای کوچک شده

براساس شرح هایی که در کنار سر کوچک شده در این موزه داده شده است، قبیله جیوارو پس از پیروزی در جنگ زنان قبیله مغلوب را به اسارت می گرفت و سر مردان را از تن جدا می کرد، سپس از فرق سر تا پشت گردن را شکافته و داخل پوست سر را تخلیه می کردند و لب ها را می دوختند تا اسرار قبیله را نزد ارواح خبیثه فاش ننمایند. سپس این پوست سر به مدت سه روز در محلولی گیاهی قرار می دادند. بعد از خارج کردن آن از محلول درون آن شن داغ می ریختند و آن را دود می دادند تا ماندگاری اش بیشتر گردد. پوست سر پس از این عملیات کوچک می شد. این سرهای کوچک شده نماد قدرت این قبیله بود که مردم آن ها را به گردن و در خانه های شان می آویختند.

در محوطه بیرونی موزه، اتومبیل سیتروئن و موتورسیکلت مورد استفاده این گردشگران در محفظه ای شیشه یی قرار داده شده و در راهروی ورودی هم، ابزار عکسبرداری و فیلم برداری و نمونه ای از لباس های مورد استفاده آن ها به نمایش گذاشته شده که شروعی برای یک ماجراجویی چند ساعته در موزه برادران امیدوار است. شاید به قول عیسی امیدوار، دیگر ردی از آن قبایل بدوی و وحشی باقی نمانده باشد؛ اما رفتن به این موزه، مثل همراه شدن با این برادران ماجراجو در 60 سال پیش و تماشا آن قبایل تارومار شده است.

نقشه سفر برادران امیدوار

مراسم استقبال در خاتمه سفر 10ساله

ایسنا

منبع: دالاهو
انتشار: 3 دی 1401 بروزرسانی: 3 دی 1401 گردآورنده: joghatayi.ir شناسه مطلب: 1379

به "کشف گنج امیدوار در سعدآباد" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "کشف گنج امیدوار در سعدآباد"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید